قلب شيعه همچنان تپنده در عاشورا ...
به آن حضرت منسوب است كه : "اگر دين جدم رسول‌الله جز به قتل من استوار نمي ماند پس اي شمشير ها مرا دريابيد" و هزار و اندي سال بعد فرزند او، حضرت روح الله فرياد برآورد : تكليف ما را حضرت سيدالشهدا معلوم كرده است و اين فاصله دو نقطه تاريخي را پيمود تا زمانه ما هم عطر عاشورا بگيرد و شعار كل يوم عاشورا و كل ارض كربلا بپيچد در گوش زمان و جاري شود در رگ هاي عالم، فرقي هم نكند از عاشوراي 1342 گرفته تا عاشوراي 1357 و از مرزهاي جنوب و غرب ايران تا مقاومت شيعيان عراق و يمن و عربستان و بحرين و سوريه و لبنان و فلسطين و بوسني تا شمال آفريقا از شرق هم مظلومان افغانستان و پاكستان هندوستان و ميانمار ... همه يكصدا شوند كه هيهات منّا الذله و آن قدر فرياد بزنند و پاي فريادشان خون بريزند و جان بدهند تا خواب يزيديان زمان آشفته شود....
چون عمر سعد از كربلا به سوى كوفه روان گشت جماعتى از بنى اسد كه در اراضى غاضريّه مسكن داشتند، چون دانستند كه لشكر ابن سعد از كربلا بيرون شدند به مقتل آن حضرت و اصحاب او آمدند و بر اجساد شهداء نماز گزاشتند و ايشان را دفن كردند به اين طريق كه امام حسين عليه السّلام را در همين موضعى كه اكنون معروف است دفن نمودند و على بن الحسين عليه السّلام را در پايين پاى پدر به خاك سپردند، و از براى ساير شهداء و اصحابى كه در اطراف آن حضرت شهيد شده بودند حُفره اى در پايين پا كندند و ايشان را در آن حفره دفن نمودند،و حضرت عبّاس عليه السّلام را در راه غاضريّه در همين موضع كه مرقد مطهّر او است دفن كردند.
مبارزت حضرت ابى عبد اللّه الحسين ع و شهادت آن مظلوم
از بعضى ارباب مَقاتل نقل است كه چون حضرت سيّد الشهداء عليه السّلام نظر كرد هفتاد و دو تن از ياران و اهل بيت خود را شهيد و كشته بر روى زمين ديد عازم جهاد گرديد، پس به جهت وداع زنها رو به خيمه كرد و پرد گيان سرادق عصمت را طلبيد و ندا كرد: اى سكينه ، اى فاطمه ، اى زينب ، اى امّ كلثوم ! عَلَيْكُنَّ مِنّى السَّلامُ:
شعر :
| سرگشته بانوان سراپرده عفاف |
| زد حلقه گرد او همه چون هاله گرد ماه |
| آن سر زنان به ناله كه شد حال ما زبون |
| و ين موكنان به گريه كه شد روز ما تباه |
| فَقُمْنَ وَاَرْسَلْنَ الّدُمُوُعَ تَلَهُّفاً |
| وَاَسْكَنَّ مِنْهُ الذَّيْلَ منْتَحِباتٍ |
| اِلى اَيْنَ يَاْبنَ اْلمُصطَفى كوْكَبَ الدُّجى |
| وَ يا كَهْفَ اَهْلِ اْلبَيْتِ فى الاَْزَماتِ |
| فَيا لَيْتَنا مِتْنا وَلَمْ نَرَمانَرى |
| وَ يا لَيْتَنالَمْ نَمْتَحِنْ بِحَياتٍ |
| فَمَنْ لِلْيَتامى اِذْتَهَدَّمَ رُكْنُهُمْ |
| وَ مَنْ لِلْعُذارى عِنْدَ فَقْدِ وُلاةٍ |
چون از اصحاب كس نماند جز آنكه كشته شده بود، نوبت به جوانان هاشمى رسيد .پس فرزندان اميرالمؤ منين عليه السّلام و اولاد جعفر و عقيل و فرزندان امام حسن و امام حسين عليهماالسّلام ساخته جنگ شدند و با يكديگر وداع كردند.
وَ لَنِعْمَ ما قيلَ:
شعر :
| آئيد تا بگرييم چون اَبر در بهاران |
| كز سنگ ناله خيزد روز وداع ياران |
| با ساربان بگوئيد احوال اشك چشمم |
| تا بر شتر نبندد محمل به روز باران |
| لَوْ كُنْتَ ساعَةَ بَينِنا ما بَينَنا |
| وَ شَهِدْتَ كَيْفَ نُكَرِّرُالتَّوْديعا |
| اَيْقَنْتَ اَنَّ مِنَ الدُّمُوعِ وُحَدِّثاً |
| وَ عَلِمْتَ اَنَّ مِنَ الْحَديثِ دُموعاً |
| گفتمش سير ببينم مگر از دل برود |
| آنچنان جاى گرفته است كه مشگل برود |
پس به عزم جهاد قدم جوانمردى در پيش نهاد.
جناب ابوالحسن على بن الحسين الاكبر سلام اللّه عليه
مادَر آن جناب ، ليلى بنت اءبى مرّة بن عروة بن مسعود ثقفى است .....
شهادت بُرير بن خضير رحمه اللّه
بُرَيْرِ بْنِ خُضَيْر رحمه اللّه ( به ميدان آمد و او مردى زاهد وعابد بود و او را (سيّدقُرّاء) مى ناميدند واز اشراف اهل كوفه از هَمْدانيين بود و اوست خالوى ابو اسحاق عمروبن عبداللّه سبيعى كوفى تابعى كه در حقّ او گفته اند: چهل سال نماز صبح را به وضوى نماز عشا گزارد ودر هر شب يك ختم قرآن مى نمود، و در زمان او اَعْبَدى از او نبود، اَوْثَق در حديث از او نزد خاصّه وعامّه نبود، و از ثِقات على بن الحسين عليه السّلام بود.
چون شب عاشورا به پايان رسيد و سپيده روز دهم محرّم دميد حضرت سيّدالشّهداء عليه السّلام نماز بگزاشت پس از آن به تَعْبيه صفوف لشكر خود پرداخت و به روايتى فرمود كه تمام شماها در اين روز كشته خواهيد شد و جز علىّ بن الحسين عليه السّلام كس زنده نخواهد ماند. و مجموع لشكر آن حضرت سى دو نفر سوار و چهل تن پياده بودند و به روايت ديگر هشتاد و دو پياده ، و به روايتى كه از جناب امام محمّد باقر عليه السّلام وارد شده چهل و پنج سوار و صد تن پياده بودند و سبط ابن الجوزى در (تذكره ) نيز همين عدد را اختيار كرده ( و مجموع....
پس همين كه شب عاشورا نزديك شد حضرت امام حسين عليه السّلام اصحاب خود راجمع كرد، حضرت امام زين العابدين عليه السّلام فرموده كه من در آن وقت مريض بودم با آن حال نزديك شدم و گوش فرا داشتم تا پدرم چه مى فرمايد، شنيدم كه با اصحاب خود گفت :
در وقايع روز تاسوعا و ورود شمر ملعون
چون روز پنجشنبه نهم محّرم الحرام رسيد شِمر ملعون با نامه ابن زياد لعين در امر قتل امام عليه السّلام به كربلا وارد شد و آن نامه را به ابن سعد نمود، چون آن پليد از مضمون نامه آگه گرديد خطاب كرد به شمر و گفت :مالك وَ يْلَكَ، خداوند ترا از آبادانيها دور افكند و زشت كند چيزى را كه تو آورده اى ، سوگند به خداى چنان گمان مى كنم كه تو بازداشتى ابن زياد را از آنچه من بدو نوشتم و فاسد كردى امرى را كه اصلاح آن را اميد مى داشتم ، واللّه ! حسين آن كس نيست كه تسليم شود و دست بيعت به يزيد دهد ؛
ورود آن حضرت به سرزمين كربلا
بدان كه در روز ورود آن حضرت به كربلا خلاف است واصح اقوال آن است كه ورود آن جناب به كربلا در روز دوم محرم الحرام سال شصت و يكم هجرت بوده و چون به آن زمين رسيد پرسيد كه اين زمين چه نام دارد؟ عرض كردند: كربلا مى نامندش ، چون حضرت نام كربلا شنيد گفت : اَللّهُمَ اِنّى اَعُوذُبِكَ مِنَ الْكَربِ وَ الْبَلا ءِ!