ماجرای سیلی  
آیا ماجرای سیلی زدنبه حضرت زهرا(سلام الله علیها) در منابع آمده است؟

پاسخ:

مطلب سیلی خوردن حضرت زهراء ـ سلام الله علیها ـ را منابع متعدد سنّی و شیعه نقلکرده‎اند که از آن جمله طبری در «دلائل الامامه» می‎گوید:عمر در ضمن نامه‎ای برای معاویه پس از نقل قضیه سقیفه بنی ساعدهو بیعت گرفتن برای ابوبکر، چگونگی برخورد با فاطمه ـ سلام الله علیها ـ را چنینبیان می‎کند:
«... به فاطمه ـ سلام الله علیها ـ که پشت در بود گفتم: اگر علی عاز خانه برای بیعت بیرون نیاید، هیزم فراوانی به اینجا بیاورم وآتشی برافروزم و خانه و اهلش را در آن بسوزانم یا علی عرا برای بیعت به سوی مسجد می‎کشانم، آنگاه به خالد بن ولید گفتم: تو و مرداندیگر هیزم بیاورید، و به فاطمه ـ سلام الله علیها ـ گفتم خانه را به آتش می‎کشم.

شیخ صدوق در کتاب «الامالی» در حدیثی از پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ با ذکرسلسله سند به نقل از امیر المؤمنین آورده است که:
به همراه فاطمه، حسن و حسین ـ علیهم السّلام ـ نزد پیامبر ـ صلّی الله علیه وآله ـ بودیم. ناگهان رسول الله ـ صلّی الله علیه و آله ـ به ما نگاهی کرد وگریست! گفتم: چه شده یا رسول الله؟! فرمود: «أبکی من ضربتک علی قرن، و لطم فاطمةـ سلام الله علیها ـ خدّها.» از یاد ضربت شمشیر بر پیشانی تو و سیلی دشمن برصورت فاطمه ـ سلام الله علیها ـ گریستم.
حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ دربارة این جریان می‎فرماید:
بر در سرایم هیزم انبوهی فراهم ساخته، اخگر آوردند تا ما را بسوزانند و در خانهرا، به آتش کشند. من در ورای در قرار گرفتم و آنان را به خدا و پدرم سوگند دادم،که دست از ما بکشند و عوض آن به یاری ما برخیزند. عمر تازیانه را از دست قنفذ،غلام ابوبکر گرفت و بر بازویم فرود آورد، که اثر آن بسان دملی متورّم گردید.
آن گاه در را با پای خود شکست و آن را به روی من انداخت. من که حامله بودم به رونقش بر زمین گشتم. آتش زبانه کشید و رخسارم به زمین ساییده شد. او به چهره‎امتپانچه زده، آن گونه که گوشواره از گوشم بیافتاد. در این هنگام درد زایمان مرافرا گرفت و محسنم را بی‎هیچ گناهی سقط نمودم.[3]

نکته ای که توجه بدان لازم است این است که:
علت اختلاف یا ناقص بودن قضایا و جریانات تاریخی در کلام اهل سنت و کتب آن‎ها،سیره و روش علماء آنان در برخورد با این گونه جریانات است و به این سیره و روشبعضی از بزرگان اهل سنت اشاره و تصریح کرده‎اند که از آن جمله در اعتراض به ابن قتیبه که یکیاز بزرگان و سرشناسان اهل سنت است که در کتب خود تا حدّی به این جریانات اشارهکرده است و بدین جهت مورد اعتراض قرار گرفته و او را تخطئه کرده‎اند.
«ابن عربی» در کتاب «العواصم من القواصم» اظهار می‎دارد: من أشدّ شیئی علی الناس، جاهل عاقل أومبتدع محتال. فأمّا الجاهل فهو ابن قتیبه، فلم یبق و لم یذر للصحابة رسماً فیکتاب «الامامة و السیاسیة» إن صحّ جمیع مافیه.[4]
«از جمله سرسخت ترین و ناگوارترین امور در جامعه، یکی اندیشمند ناآگاه و دیگریبدعت‎گزار حیله‎گر است. امّا اندیشمند ناآگاه همچون ابن قتیبهاست که در کتاب «الامامه و السیاسة» رسم (پرده‎پوشی) را در مورد صحابه رعایت نکرده است اگر چههمه آنچه را که نقل کرده است، صحیح می‎باشد.
و «ابن هجر هیثمی» در کتابش اظهار می‎دارد: «... مع تألیف صدرت من بعض المحدثین کابنقتیبه مع جلالته القاضیة بأنه کان ینبغی له أن لا یذکر تلک الظواهر، فان أبیإلّا أن یذکرها، فلیبین جریانها علی قواعد اهل السنة...»[5]
«نظر به کتابهایی که بعضی از محدثان والا مقام همانند ابن قتیبه (در حوادث صدراسلام) نوشته‎اند، شایسته این بود که وی از ذکر جزئیات حوادث، اجتناب می‎نمود وچنانچه ناچار از نقل آن‎ها بود، می‎بایست جریان این حوادث را مطابق قواعد اهل سنتتعدیل و تبیین می‎نمود».
برای اطلاع بیش تر به کتاب رنج های حضرت زهرا، سید جعفر مرتضی و کتاب یورش بهخانه وحی و نیز کتاب الدلیل الغراء علی شهاده الزهراء، نوشته آیه الله سبحانیمراجعه نمایید.
پی نوشتها:
[1] . طبری، دلائل الامامه، ج 2، مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، چاپ قدیم، ج 2،ص 222، قمی، عباس، بیت الأحزان، ص 96 و 97.
[2] . خصیبی، الهدایة الکبری، ص 408، بحرانی، العوالم، ج 11، ص 442.
[3] . محلاتی، ذبیح الله، ریاحین الشریعه، ج 1، ص 271.
[4] . ابن عربی، العواصم من القواصم، ص 248.
[5] . ابن حجر هیثمی، تطهیر الجنان و اللسان، ص 72.